از همه پا خورده‌ام در این جهان الّا حسین            هر بهاری می‌شود آخر خزان الّا حسین

من تهی دسـتم، فقـیرم، بیـنوایم، بی‌کسم            کیست تا یاری کند ای ناتوان الّا حسین

چون پـدر بـالا سـرم بوده ز روزِ اوّلین            مطمئـنم نیست یاری مهـربان الّا حسین

ما حـسینی‌های عـالم، برتـرینِ عـالـمـیم            قبله‌گاهی نیست بر صاحبدلان الّا حسین

گریه کن‌ها را خودِ زینب کفالت می‌کند            چه کسی ما را بَرَد تا آسـمان الّا حسین

در فضایِ هیئت‌اش باید تنّفس کرد و بس            روضه را کرده چه کس دارالأمان الّا حسین

آبرو داری همیشه خصلتِ اربابِ ماست            کیست تا اهـدا کند نام و نشان الّا حسین